یکی پلیس می شد و یکی خر. دیگران سعی می کردند بپرند پشت خر، و پلیس دستپاچه که خود زمانی خر بوده، نمی دانست چپی ها را بزند و خر کند و یا راستی ها را. طرفِ چپی ها می رفت راستی ها می پریدند روی خر و برعکس. و عاقبت دو سه نفری لذت خر سواری را می بردند و آنقدر قیل و قال و تقلا می کردند تا خر بخت برگشته می پکید و یا بهتر بگویم خر بیچاره می رید و ...

و به نظر می رسد خر پلیس یکی از آموزنده ترین بازی های دوران بچگی امان بود. در حقیقت شبیه سازی زندگی آینده مان بود و خودمان خبر نداشتیم. حالا هم به نوعی خر شده ایم و مشکلات (آدم ها هم، صد البته جزو مشکلات هستند) یکی پس از دیگری می پرند بر گُرده امان و از پلیس دست و پا چلفتی هم کاری ساخته نیست. آن زمان ها ظرفیت خری امان دو یا سه نفر بود و این روزها، بزنم به تخته از اعداد انگشتان دست هم فراتر می رود.

حالا تا کی می پُکیم و به ... می رویم ... الله و اعلم

 

پ ن یک : سوء برداشت نشود. مخاطب این متن فقط مردان نیستند. به عبارت دیگر خر می تواند ماده و یا نر باشد !

پ ن دو : خر پلیس، زمان بچه گی های ما بیشتر مرسوم بود، مایی که دوران نوجوانی امان را در دهه ی شصت سپری کردیم آن موقع که انقلاب بود و جنگ؛ نه از دیسکو و رقص و نوشگاه خبری بود و نه از پلی استیشن و دیش و پیامک !

وقتی همسر سارکوزی به آغوش اوباما پناه می برد

تصویر بغل کردن اوباما همسر سارکوزی

رگ غیرت سارکوزی رو بنازم...

 

ظاهرا اوباما و سارکوزی به همسرانشون رو به هم قرض می دهند...

بیچاره زن اوباما

اینم پرده آخر این ماجرا

طبق معمول سارکوزی اختیار خودش رو از دست داد

 

حالا قسمت اول بازجویی که اسم و مشخصات ظاهری بود رو

 

پشت سر گذاشتیم. مارتین از اتاق رفت بیرون. تا اینجا خیلی

 

راحت بودیم. تازه داشتیم معنی کلمه دموکراسی در فرهنگ آمریکا

 

رو می فهمیدیم که وارد بخش بعدی شدیم. بغل دستی مارتین که

 

روی صورتش رو پوشانده بود اسم تک تک بچه ها رو صدا می زد

 

و فرمی که زیر دستش بود را پر می کرد. به زبان فارسی البته

 

با لهجه غلیظ انگلیسی می پرسید: ازدواج کردی؟ من هم جواب

 

دادم نه. ولی صحبتش هست. قراره یه آستینی بالا بزنیم. بچه ها

 

هم دوباره زدند زیر خنده ولی نظامی آمریکایی اصلا متوجه نشد

 

و سرش مشغول کار خودش بود. هرچند دقیقه یک بار هم با هم

 

 انگلیسی پچ پچ می کردند که من خیلی دوست داشتم بفهمم چی

 

می گن ولی ...

 

 

بعدش وارد قسمت بعدی شدیم. یه خانم آمریکایی بود که مسئول

 

 انگشت نگاری بود. از اینجا به بعد همه نظامی ها پشت یک

 

لب تاپ نشسته بودند. لب تاپشون هم پاناسونیک بود. نقره ای

 

رنگ بود. خیلی سعی کردم صفحه لب تاپ رو ببینم ولی آنقدر

 

صفحه رو خوابانده بودند که نمی شد چیزی را ببینم. به لپ تاپ

 

اون خانم آمریکایی یه دستگاه سفید رنگ وصل بود. روی دستگاه

 

 یک لایه مثل شیشه بود. هرکس که نوبتش می رسید باید دستش

 

را روی دستگاه می گذاشت تا اثر انگشتانش در دستگاه ضبط

 

شود. ابتدا چهار انگشت دو دست را باهم و سپس دو انگشت

 

شصت! مرحله بعدی هم عکس صورت از روبه رو و نیم رخ بود.

 

این مرحله رو یک سرباز سیاه پوست انجام می داد. دوربین شون

 

هم کانن بود. در مرحله بعدی از قرنیه چشم عکس می گرفتند. یک

 

 دور بین مشکی رنگ بود که به اندازه یک چشم، لنزش پیدا بود

 

و دوربین را نزدیک چشم ما می آوردند و سپس عکس می گرفتند.

 

 این کار رو هم یک سرباز آمریکایی که قیافه اش شبیه چینی ها

 

(همون افغانی خودمون) بود انجام می داد و حالا ما دیگه علاقه ای

 

به آزادی از نوع آمریکایی نداشتیم. خیلی از بچه اعصابشون

 

خورد شده بود. آنقدر مشخصات و اطلاعات می گرفتند که انگار

 

با مجرم جانی طرف شده اند. اما من برای اینکه دل بچه ها رو

 

گرم کنم گفتم: بچه ها مارتین گفت اینا برای امنیت خودمونه.

 

آخ جون دیگه ما امنیت داریم و اینجا بود که دیگر امنیت ما

 

در سفر تامین شد....

 

اما اینکه چطور شد که از من اثر انگشت نگرفتند را در شماره

 

بعدی خاطره خواهم نوشت.

 

تفاوت اسکورت اوباما و احمدی نژاد

مقایسه گروه حفاظت (بادی گارد) احمدی نژاد و اوباما

 

تصاویری از اسکورت اوباما:

هلی کوپتر حامل اوباما

 

 

 

 

 

و حالا اسکورت ویژه و امنیتی رئیس جمهور کشورمان محمود احمدی نژاد:

بیشتر به اتوبوس درون شهری شباهت داره

 

بالاخره بعد از ابطحی، عطریانفر و سعید حجاریان نوبت به میرحسین موسوی رسید تا در دادگاه حاضر بشود و از خود در برابر اتهامات وارده دفاع کند.

آقای موسوی ضمن پذیرفتن اتهامات وارده به عنوان آخرین دفاع لحظاتی از وقت دادگاه را به خود اختصاص دادند و اینگونه از خود دفاع کردند:

متن کامل دفاعیات آقای میرحسین موسوی

چه دفاعی از خودم بکنم جناب قاضی؟ من بی دفاعم.

من شریف تربیت شدم. من شریف بزرگ شدم. نه کسی منو میشناخت، نه کسی بنده رو میدید. اصلا 20 سال بود که کسی به من محل نمی ذاشت. نه ثروت مند بودم ونه هیچ چیز دیگر. تا اینکه ثروتمندان دور من را گرفتند.

همه سهم من از زندگی کار فرهنگی بود و یک زن قرآن پژوه و روشنفکر.

من ساده بودم. من همه چیز رو باور میکردم. من با هیچ مخالفت نمیکردم. سرم به کار خودم بود و شریف بودم. به من گفتند: کاندید بشوی حتما رای می آوری. من هم باور کردم. گفتند: اگر رای نیاوردی یعنی در انتخابات تقلب شده است. بازهم باور کردم.

من نمیخواستم کاندید بشوم، من نمیتونستم رئیس جمهور باشم، من نمیتونستم اصلاح طلب باشم، من نمیخواستم شعار اصول گرایی بدهم. من مقاومت کردم تا حد توانم، اما توانم کم بود.

بنده ضعیف بودم. برای خودم ضعیف بودم و برای دیگران. و من به همه احترام میگذاشتم، من به همه احترام میگذاشتم و من شروع کردم به بازی کردن، شروع کردم به سرگرم شدن و بعضی وقتها یادم رفت که کجام و همه ی اینهایی که میگند مال من نیست، حق من نیست و من اشتباهیم...

تقصیر من بود، تقصیر دیگران هم بود.

اما خدایا تو شاهدی که من هیچ چیزی رو برای خودم بر نداشتم. من هیچ چیزی رو توی جیبم نذاشتم، من از سهم کسی نزدم. من فقط اشتباهی بودم.

خدایا تو شاهدی که من چیزی رو خراب نکردم، خدایا تو شاهدی که من کسی رو اذیت نکردم. من فقط اشتباهیم.

چه دفاعی از خودم بکنم؟ من بی دفاعم.

حالا من مانده ام و تقاص این همه اشتباه دیگران و بازیگوشی خودم.

جناب قاضی من از هیچکس توقعی ندارم...

خدایا تو منو ببخش...

لازم به ذکر است که بعد از پخش دفاعیات آقای موسوی از رسانه ملی، آقای ضرغامی طی نامه ایی از مهران مدیری به خاطر تاثیر گذار بودن سریال مرد هزار چهره تشکر و قدردانی کرد و افزود: ای کاش سایر نخبگان سیاسی با درس گرفتن از سریال آموزنده مرد هزار چهره از لجبازی دست بر می داشتند و ملت را از اعترافات خود شاد و خوشنود می ساختند.

 

 

 

 

 

 

عازم جبهه بودم. یکی از دوستانم برای اولین بار بود که به جبهه

 

می آمد. مادرش برای بدرقه ی او آمده بود. خیلی قربان صدقه اش

 

می رفت و دائم به دشمن ناله و نفرین می کرد.

 

به او گفتم:« مادر شما دیگه بر گردید فقط دعا کنید ما شهید بشیم.

 

 دعای مادر زود مستجاب می شود.»

 

او در جواب گفت:« خدا نکنه مادر، الهی صد سال زیر سایه ی پدر

و مادرت زنده بمونی! الهی که صدام شهید بشه که اینجور بچه های

 

 مردم رو به کشتن می ده!»